God is niet geinteresseerd in onze goede werken of heldere regels.
Ik kan God niets aanbieden, ik heb Hem niets te bieden dat Hij zou kunnen aanvaarden.
In verschillende kerken is me geleerd dat ik moet groeien om een goed christen te worden.
Ja, de regels waren helder en duidelijk: bijbel lezen, stille tijd houden, het liefst er eerder voor opstaan, vasten, bidden, teksten uit het hoofd leren, een tiende deel van je inkomen aan de kerk geven, naar de kerk gaan, je taken uitoefenen in de kerk, blijdenis doen, je laten dopen, en veel andere dingen. Ook dit kun je gerust wetticisme noemen, het wordt gebracht als een opdracht, een heilig moeten.
Toch zat het me altijd dwars dat anderen mij wilden overtuigen van de noodzaak van al deze dingen; het moeten en vooral het afmeten aan elkaars resultaten. En dat laatste geeft weer het nodige schuldgevoel, doe ik wel genoeg voor God, doe ik het wel naar Zijn wil.
En bij falen komt de wanhoop.
Of juist de projectie: Jij doet maar, weet je wel zeker dat dit naar Gods wil is?
Het is Gods genade en Zijn werk in mij dat me brengt naar Zijn doel.
Niet mijn menselijke inspanning om het God naar de zin te maken.
Niet ik moet verwoede pogingen doen om Hem trouw te blijven door allerlei procedures en me te houden aan regels, maar Hij is mij trouw.
Zijn liefde is een geschenk en geen beloning voor bewezen diensten.
...als wij hem ontrouw zijn,
blijft hij ons trouw,
want zichzelf verloochenen kan hij niet. Filippenzen 2: 13
Meer over de trouw van God
