Brandhout voor de hel, ik hoor het de voorganger nog zeggen: kinderen die in geloof zijn opgevoed en later de Heer de rug toe keren zijn brandhout voor de hel. Ik weet nog waar ik zat, mijn mond openviel van verbijstering en ongeloof. Ik had hem willen tegenspreken, maar er gebeurde niets. Ik wenste dat de bliksem insloeg in het schoolgebouw waar we zaten, maar er gebeurde niets. Dit werd gezegd in een Evangelische Gemeente, waar men ook preekte over de liefde van God voor zondaren. Ik begreep er niets van en het gaf me weinig hoop. Zelf hadden we de kinderen nog onder de 10 jaar, maar ik ben realistisch genoeg om te erkennen dat kinderen hun eigen weg kunnen gaan en God de rug kunnen toekeren. Niet lang na deze onheilsprediker moesten we de gemeente verlaten om een andere reden.
Een aantal jaren later bezoeken we in een Evangelisch centrum een Gezinsweekend. Met een groot pleeggezin leek het ons heerlijk om naar zo'n weekend te gaan. Dat was het ook. Veel gesprekken met andere ouders gehad, samen gezongen en geluisterd naar de weekendleider. De studie ging over geloofsoverdracht, een wat ouderwets woord, maar actueel genoeg met al die kinderen. Ook hij zei iets wat me schokte:...en als je kinderen de Heer niet aanvaarden als hun Verlosser is dat de schuld van jullie, de ouders....( en dat ze dan dus brandhout voor de hel zijn,,,de schuld van de ouders...)
Ook die zin kwam hard binnen, ik hoorde iemand luid schrikken. Iedereen keek verbijsterd. Iemand vroeg of hij het misschien verkeerd begrepen had: Je bedoelde toch niet dat ouders de schuldige zijn van het ongeloof van hun kind? Dat bedoelde hij wel. De stemming daalde naar een soort vrieskou. Niemand lachte meer. De avond ervoor was gezellig geëindigd met drinken en wat lekkers, maar nu scheen iedereen naar hun kamer te willen. Ik keek de vrouw aan die overdag het kinderwerk deed met vol enthousiasme. Die middag had ze me verdrietig verteld dat ze twee kinderen had die niets meer met God te maken wilden hebben. Nu had een onheilsprofeet keihard beweerd dat dat haar schuld was. Ze zat in tranen. De volgende morgen hoorden we dat zij en haar man naar huis waren gegaan, ze had zware migraine. Geen wonder!
Hoe hard kunnen sommige mensen die het denken te weten zijn.
Ook dit moment staat in mijn herinnering gegrift en elke keer als ik de naam van deze man hoor of lees dan hoor ik het hem weer zeggen. Toch had hij ook heel veel goede dingen gezegd, maar die weet ik niet meer.
Gek dat de Bijbel het nergens heeft over eeuwig branden in de hel. Het woord hel komt niet eens voor in de Bijbel. Alleen de woorden Gehenna en Hades.
Gehenna is een vallei aan de Zuidwest kant van Jeruzalem, waar de Joden een vuilnisplaats van hadden gemaakt. Het is niet eens groot, maar ongeveer 750 bij 60 meter.
Het tweede woord is Hades en betekent dodenrijk, ongeziene. Gewoon het graf dus.
Ook het idee dat een mens verantwoordelijk is voor de redding van een ander mens kom ik in de Bijbel niet tegen. Het klinkt zelfs arrogant. Ik lees dat de mens verloren is en dat God die mens zoekt tot Hij hem gevonden heeft. Lukas 15 vers 4: 4 ‘Als iemand van u honderd schapen heeft waarvan er één verloren is geraakt, laat hij dan niet de negenennegentig andere in de woestijn achter om naar het verdwaalde dier op zoek te gaan tot hij het gevonden heeft? 5 En als hij het gevonden heeft, legt hij het vol vreugde op zijn schouders 6 en gaat hij naar huis.
Romeinen 11 vers 32: 32 Want God heeft ieder mens uitgeleverd aan de ongehoorzaamheid, opdat hij voor ieder mens barmhartig kan zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten