Het is al een jaar of 8 geleden dat we op een zondagmorgen wakker werden en tegen elkaar zeiden: We gaan gewoon niet meer, we stoppen met naar de kerk gaan.
Onze laatste 2 tieners sprongen een gat in de lucht en hebben er kennelijk geen last van gehad om niet meer te gaan.
Voor mij was het een pijnlijk proces. En een eenzame route. Want de meeste mensen hebben er totaal geen idee van hoe eenzaam je kunt zijn in de kerk. Als je niet meer aangesproken wordt, je kinderen niets meer krijgen aan onderwijs, als je aan niemand kwijt kunt dat het met je eigen kind niet zo lekker gaat. Als je veel pleegkinderen hebt en er af en toe een weggeplaatst wordt, omdat het echt niet meer gaat.
Dan kom je dus niet meer en is er niemand die naar je vraagt, kennelijk geldt dan de tekst uit 1 Johannes 2:19 … Zij zijn uit ons midden weggegaan, maar zij waren niet uit ons; want als zij uit ons geweest waren, dan zouden zij bij ons gebleven zijn.
Grotendeels ligt het ook aan ons, we kwamen er achter dat God de Redder is van alle mensen, dat genade zonder voorwaarden is.
Toen ik daar achter kwam, toen kon ik gewoon niet meer naar de kerk. Ik kon het niet meer opbrengen.
En dat is heel moeilijk te begrijpen voor mensen die geloven dat men zelf voor z'n redding moet kiezen en dat men moet streven om een rein en heilig leven te leiden, dat men z'n best moet doen om te leven zoals God dat wil.
Ik heb dat ook gedacht en mezelf aktief gehouden met vrijwilligerswerk, zondagschool leiden, mensen bezoeken (die dan nooit eens een tegenbezoek brachten).
Maar wanner je de kerk verlaat bevind je je ineens in de dorre woestijn van het post-kerkelijk leven. Want je verliest niet alleen je zondagmorgen aktiviteit, je verliest ook de mensen die daar ook zijn, je verliest je vrienden. Niemand begrijpt wat jou ineens bezielt.
Toch is het niet ineens; de eenzaamheid begon al in de kerk, waar je zoveel moest en je dat niet wilde. Waar je dingen hoorde die je niet meer geloofde. Waar niet naar je kinderen werd omgekeken.
Waar je niet mocht zijn wie je was en waar je niet mocht geloven wat ineens zo belangrijk voor je was: God is de Redder van alle mensen!
Zoals door één mens en één daad alle mensen zondaren geworden zijn, zó zullen ook door één Mens en één daad alle mensen gerechtvaardigd worden.
Romeinen 5:18
Geen mens uitgesloten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten