Geloven is vertrouwen

Geloven is vertrouwen.

Het leven van een kind is één constante aaneenschakeling van vertrouwen. Maar gek genoeg vind je eigenlijk niks van wat doorgaat voor het ‘christelijk’ vertrouwen terug bij zo’n kind.

Er is bijvoorbeeld geen kind dat opschept over zijn vertrouwen. Er is geen kind dat zijn vertrouwen als een knap stukje werk van zichzelf presenteert. Geen kind zal de ander aanspreken op die ene beslissing van vertrouwen, die genomen zou moeten worden. Geen kind kijkt terug op dat ene beslissende moment, toen hij de keuze van vertrouwen nam. Geen kind gaat op zoek in zichzelf om toch nog maar wat meer vertrouwen te vinden.

Een kind leeft uit oprecht geloof zonder toeters en bellen. Het belangrijkste kenmerk van een kind is dat hij totaal vrij is van wat voor soort zorg dan ook. Daarvoor vertrouwt het kind nou juist onvoorwaardelijk op een ander. Zijn leven is geloof. Het kind vertrouwt van de ene minuut op de andere, van het ene uur op het andere, van de ene dag op de andere, van de ene week op de andere, van de ene maand op de andere, van het ene jaar op het andere. Een doorlopende lijn van geloof.

Zonder enige reserve vertrouwt het kind zijn ouders. Het kind vertrouwt de oppas. Het kind vertrouwt de leiding van de crèche. Het kind vertrouwt de juf. Het kind vertrouwt de leraar. Het kind vertrouwt de oversteekbrigadier. Het kind vertrouwt de winkelbediende. Het kind vertrouwt de politie. Ja, het kind vertrouwt zelfs die mensen, die het vertrouwen totaal niet waard zijn. Zijn vertrouwen is namelijk zonder enige voorwaarde.

Vanzelfsprekend heeft het kind wel het één en ander nodig. Maar het kind zal nooit zelfstandig ertegenaan gaan om te voorzien in alles wat die nodig heeft. Voor vandaag vertrouwt hij erop dat hij al het nodige wel zal ontvangen. Over morgen denkt hij zelfs totaal niet na. Is ook niet nodig, want hij kan erop vertrouwen dat morgen ook wel weer geregeld zal worden.

Het kind is niet met pen en papier of een notebook aan de gang allerlei plannen op te zetten voor de komende tijd. Toch is er voor zijn kinderleven een heel plan opgezet. Dat plan wordt ook in zijn bestaan uitgewerkt. Het kind geniet alleen maar, terwijl toch elk facet van het plan van de ouders tot in de puntjes uitgewerkt wordt.

Het kind veegt niet zijn eigen straatje aan om ervoor te zorgen dat hij een goede weg te bewandelen heeft. Als een bepaald pad zich aandient in zijn jonge bestaantje, dan rekent hij er ook op dat hij daar wel overheen geleid wordt. Zonder enige terughoudendheid loopt hij frank en vrij door het huis van zijn vader.

In het huis van zijn vader hoeft het kind geen cent uit te geven om van alle voorrechten, die pappa of mamma hem geven, te genieten. Hij betaalt zijn ouders er helemaal niks voor terug. Als vanzelfsprekend speelt hij met alles wat pappa en mamma hem toestoppen zonder zich ook maar enigszins schuldig te voelen ondankbaar te zijn.

Efeze 2:8 Het geloof, en dat niet uit jezelf: het is een gave van God;

Filippi 1:29 Aan jullie is de genade verleend, voor Christus, om in Hem te geloven,

Overgenomen van Hein de Haan

  

Tabernakel, huis, van David

Wat is de tabernakel van David?

Dank voor je vraag. Hopelijk maakt onderstaande e.e.a duidelijk:

De Statenvertaling heeft in Handelingen 15 vers 16 inderdaad:

“Na dezen zal Ik wederkeren, en weder opbouwen de tabernakel van David, die vervallen is, en hetgeen daarvan verbroken is, weder opbouwen, en Ik zal denzelven weder oprichten.”

Het woord dat vertaald is met ‘tabernakel’ is skēnḗ, dat letterlijk ‘tent’ betekent (ons woord ‘scene’ is ervan afgeleid). De Herziene Statenvertaling heeft er ‘de vervallen hut van David’ heeft gemaakt. Dat is dus ook geen letterlijke vertaling, maar hier heeft men de vertaling in overeenstemming gebracht met de tekst uit de Hebreeuwse Schriften dat hier geciteerd wordt.

De Nieuwe Bijbelvertaling, die meestal niet erg letterlijk vertaalt, heeft hier ‘het vervallen huis van David’, wat ook geen letterlijke vertaling is van het Grieks, maar een parafrase. Met parafrasen proberen de vertalers de betekenis weer te geven en naar mijn idee is ‘huis’ hier wel duidelijk. Onder dit huis, of deze tent, moet niet de tempel worden verstaan, want er is nooit een tempel van David geweest die hersteld zou moeten worden en evenmin een tabernakel van David, zoals de tabernakel die door Mozes gemaakt is in de woestijn.

In ieder geval, het gaat hier om een citaat uit Amos 9:11 waar de Statenvertaling heeft:

“Te dien dage zal Ik de vervallen hut [JH: vandaar de keuze voor ‘hut’ in de HSV] van David weder oprichten, en Ik zal haar reten vertuinen, en wat aan haar is afgebroken, weder oprichten, en zal ze bouwen, als in de dagen van ouds.” (‘Hut’ is de vertaling van het Hebr. sukkat, een woord dat ook gebruikt wordt voor het Loofhuttenfeest, suKKöt)

In Amos 9:12 wordt duidelijk dat er niet over een letterlijke tent, hut of huis wordt gesproken, maar over mensen: “Opdat zij erfelijk bezitten het overblijfsel van Edom, en al de heidenen, die naar Mijn Naam genoemd worden, spreekt de HEERE, Die dit doet.”

De ‘vervallen hut’ in vers 11, zijn “zij” in vers 12. Die hut/tabernakel moet op nageslacht van David betrekking hebben.

II Corinthe 5 geeft ook duidelijke voorbeelden van ‘tabernakel’, ‘tent’ en ‘gebouw’ (afhankelijk van welke vertaling je leest) waarbij het duidelijk is dat deze objecten niet letterlijk genomen moeten worden. De Hebr. Schriften staan er vol mee, zoals je weet. Daar is regelmatig sprake van het ‘huis Israëls’, ‘huis van Juda’ etc., om een familie of een heel volk mee aan te duiden.

Een duidelijke parallel met waar het in Hand.15:16/Amos 9:11 over gaat, zie je bijvoorbeeld in Richteren 1:22,23,

“En het huis van Jozef toog ook op naar Beth-el. En de HEERE was met hen. En het huis van Jozef bestelde verspieders bij Beth-el; de naam nu dezer stad was te voren Luz.”

Met hartelijke groet,
J Hensen

 

Zwijgende vrouwen?

 

Dat uw vrouwen in de Gemeenten zwijgen; want het is haar niet toegelaten te spreken, maar bevolen onderworpen te zijn, gelijk ook de wet zegt. En zo zij iets willen leren, laat haar te huis haar eigen mannen vragen; want het staat lelijk voor de vrouwen, dat zij in de Gemeente spreken. 1Kor 14:34-35

Als je deze tekst leest vallen er een paar dingen op, Jullie vrouwen en eigen mannen. Het lijkt mij over gehuwde mensen te gaan. Een niet gehuwde vrouw of weduwe kan het niet eens aan haar eigen man vragen. Of stel dat je als vrouw veel meer weet dan je man, moet je dan je leven zwijgen tot hij eindelijk meer dan jij weet en je je kunt laten onderrichten? Dan staat er : in de gemeente, waar is dat? in een samenkomst of thuis als men met elkaar eet en over Gods woord spreekt? Ik denk eerder dat het te maken heeft met je houding als vrouw naar je eigen man. Het is niet goed voor je relatie als je je man openlijk corrigeert. De meeste man/vrouw teksten uit de bijbel gaan juist over je houding naar elkaar, elkaar liefhebben, onderdanig zijn hoef ik niet aan alle mannen, maar alleen aan mijn eigen man, al vul ik dat natuurlijk op mijn eigen manier in. Verder heb ik geen gemeente, wanneer zou ik dan moeten zwijgen?

God leidt je uit de angst

Dat er steeds meer angst komt bij mensen is logisch na 2 jaren van leugens en bedrog, een ziekte die net zo erg is als een flinke griep, het kapot laten lopen van de middenstand en kinderen de schuld geven van wat er met hun opa en oma gebeuren gaat. Ook bij gelovigen is er angst. Angst is nu eenmaal een basisemotie die bijzonder sterk is (bv doodsangst) en alles overheersend kan zijn. Het is alleen niet erg handig om je door angst te laten leiden. Je kunt het beter erkennen en de angst in de ogen kijken. En kijken wat gaan lezen wat God over angst zegt. God haalt geen emoties weg, Hij leidt je uit de angst: Psalm 107: 19Maar toen zij in hun benauwdheid tot de HEERE riepen,

verloste Hij hen uit hun angsten.

20Hij zond Zijn woord uit, genas hen 28Maar toen zij in hun benauwdheid tot de HEERE riepen,

leidde Hij hen uit hun angsten.

29Hij brengt de storm tot stilte,zodat hun golven zwijgen. Psalm 51:8 ... maar U wilt dat waarheid mij vervult, U leert mij wijsheid, diep in mijn hart. 

Mijn verhaal

 

Mijn naam is Els . Ik ben ruim 63 jaar geleden geboren in Sprang Capelle. Ik ben de oudste van 7 kinderen. Mijn ouders waren destijds lid van de gereformeerde kerk vrijgemaakt. Mijn vader bestudeerde graag de bijbel en was al snel in conflict met de leer van de kerk. Dat heeft er toe geleid dat ik verschillende keren heb meegemaakt dat we van kerk gingen wisselen. Maar in geen enkele kerk is er een open debat en zijn de leerstellingen belangrijker dan de bijbel. Iets wat ik later ook steeds weer tegenkwam in onze kerkelijke zoektocht. 

In 1976 ontmoette ik Wim in een tienerkamp in Putten. In 1979 zijn we getrouwd en in de loop der jaren hebben we 5 kinderen gekregen, 4 jongens en 1 meisje. We hebben 3 kleinzoons. 

30 jaar geleden besloten we pleegouder te worden, en dat zijn we nog steeds. Ik vind het heerlijk om kinderen met problemen weer vertrouwen te geven en op de rails te krijgen, zodat ze het leven aankunnen. 

Hoe kwam ik tot het goede bericht? Omdat ik toen nog overtuigd was van het idee dat je je hoorde aan te sluiten bij een (plaatselijke) gemeente, gingen we naar een Evangelische Gemeente. Daar werden we buitengesloten, omdat we ons niet lieten dopen. Was ons al eens eerder overkomen. (Ja dat spreekwoord met die ezel en die steen) Ik googelde: de waterdoop is niet nodig en kwam uit op Goedbericht.nl. Daar heb ik bijna alle artikelen gelezen. Bijna, want alverzoening is een wel een beetje een dwaalleer, dacht ik. Maar daar moet je tegen kunnen, ook als je het toch leest. Binnen een paar teksten over allen, Romeinen 5, was ik om. Er ging een wereld voor me open, of eigenlijk een hemel. Ineens las ik teksten die ik nog nooit eerder had gezien. Het is toch bijzonder hoe God je ogen kan openen. Ik ben er nog steeds heel erg blij om. Zelfs de dagelijkse dingen ga je anders zien. Veel van mijn aangeleerde dogma"s heb ik losgelaten. Ik ben nog steeds kritisch op dogma"s en leerstellingen. Ik moet echt overtuigd zijn, anders blijf ik doorvragen. 

Het afgelopen jaar vond ik superzwaar en ik ben blij te weten dat God alles in Zijn hand heeft en dat er niets voor niets gebeurt. Ondanks dat te weten, merk ik dat ik er een beetje aan onderdoor ga, emotioneel is het zwaar, zeker als je ziet dat je in een fuik terecht komt en je er zomaar niet uit kunt. 

Mijn wens voor het komende jaar is dat er rust komt in deze bizarre situatie en mocht dat niet zo zijn dat ik de kracht krijg om door te gaan. Dit wens ik ook voor iedereen die dit leest. 

Groot is Uw trouw.

Angst voor de maatregelen?

Angst voor de maatregelen?

Ik kwam een tekst uit Jesaja tegen en daar staat het volgende: ...Toen greep de Heer mij bij de hand en hield me voor dat ik me anders moest gedragen dan dit volk. En Hij zei: Noem niet alles een samenzwering wat zij een samenzwering noemen. Wees niet bang voor wat hun angst aanjaagt, heb er geen ontzag voor. Alleen de Heer van de hemelse machten is heilig, voor Hem zijn angst en ontzag op de juiste plaats..... Jes 8:12, 13 Wat er ook gebeurt, God staat er boven, wat God ook plaatst, wees er niet bang voor, ga niet mee in de angst of ontzag voor wat men aanricht. Maar is het herkennen van iets wat angst aanricht bij het volk of het benoemen of er voor waarschuwen tegen Gods wil ingaan? Dat is voor mij nog maar de vraag. Ontzag voor die rijke, machtswellustelingen en prikfanaten heb ik niet, angst ook niet, want ze kunnen , mijn innerlijke vrijheid en vrede niet wegnemen. Zo zie ik het ongeveer.

Genade

 

Het tellen van de sterren aan de hemel geeft je geen nauwkeurig beeld van de grootsheid van het universum. Als je op een donkere plek woont kun je er enkele honderden zien, maar wat je ziet is maar een klein deel van het geheel. Eigenlijk zie je niets.

Zo is het ook met genade. Je kunt over God nadenken, de bijbel lezen of in je eigen leven kijken en zeggen: Ik zie genade. Maar wat je ziet is maar een glimp van een onvoorstelbare grote realiteit.

Dit is wat Paulus en Johannes probeerden over te brengen toen ze schreven over de grote genade van God die alle kennis te boven gaat.

De genade van God kan niet in woorden worden gevat of in gedachten over te brengen. De enige manier om er iets van te begrijpen is te kijken wat God ons openbaarde door Zijn Zoon jezus Christus.