Geloven is vertrouwen

Geloven is vertrouwen.

Het leven van een kind is één constante aaneenschakeling van vertrouwen. Maar gek genoeg vind je eigenlijk niks van wat doorgaat voor het ‘christelijk’ vertrouwen terug bij zo’n kind.

Er is bijvoorbeeld geen kind dat opschept over zijn vertrouwen. Er is geen kind dat zijn vertrouwen als een knap stukje werk van zichzelf presenteert. Geen kind zal de ander aanspreken op die ene beslissing van vertrouwen, die genomen zou moeten worden. Geen kind kijkt terug op dat ene beslissende moment, toen hij de keuze van vertrouwen nam. Geen kind gaat op zoek in zichzelf om toch nog maar wat meer vertrouwen te vinden.

Een kind leeft uit oprecht geloof zonder toeters en bellen. Het belangrijkste kenmerk van een kind is dat hij totaal vrij is van wat voor soort zorg dan ook. Daarvoor vertrouwt het kind nou juist onvoorwaardelijk op een ander. Zijn leven is geloof. Het kind vertrouwt van de ene minuut op de andere, van het ene uur op het andere, van de ene dag op de andere, van de ene week op de andere, van de ene maand op de andere, van het ene jaar op het andere. Een doorlopende lijn van geloof.

Zonder enige reserve vertrouwt het kind zijn ouders. Het kind vertrouwt de oppas. Het kind vertrouwt de leiding van de crèche. Het kind vertrouwt de juf. Het kind vertrouwt de leraar. Het kind vertrouwt de oversteekbrigadier. Het kind vertrouwt de winkelbediende. Het kind vertrouwt de politie. Ja, het kind vertrouwt zelfs die mensen, die het vertrouwen totaal niet waard zijn. Zijn vertrouwen is namelijk zonder enige voorwaarde.

Vanzelfsprekend heeft het kind wel het één en ander nodig. Maar het kind zal nooit zelfstandig ertegenaan gaan om te voorzien in alles wat die nodig heeft. Voor vandaag vertrouwt hij erop dat hij al het nodige wel zal ontvangen. Over morgen denkt hij zelfs totaal niet na. Is ook niet nodig, want hij kan erop vertrouwen dat morgen ook wel weer geregeld zal worden.

Het kind is niet met pen en papier of een notebook aan de gang allerlei plannen op te zetten voor de komende tijd. Toch is er voor zijn kinderleven een heel plan opgezet. Dat plan wordt ook in zijn bestaan uitgewerkt. Het kind geniet alleen maar, terwijl toch elk facet van het plan van de ouders tot in de puntjes uitgewerkt wordt.

Het kind veegt niet zijn eigen straatje aan om ervoor te zorgen dat hij een goede weg te bewandelen heeft. Als een bepaald pad zich aandient in zijn jonge bestaantje, dan rekent hij er ook op dat hij daar wel overheen geleid wordt. Zonder enige terughoudendheid loopt hij frank en vrij door het huis van zijn vader.

In het huis van zijn vader hoeft het kind geen cent uit te geven om van alle voorrechten, die pappa of mamma hem geven, te genieten. Hij betaalt zijn ouders er helemaal niks voor terug. Als vanzelfsprekend speelt hij met alles wat pappa en mamma hem toestoppen zonder zich ook maar enigszins schuldig te voelen ondankbaar te zijn.

Efeze 2:8 Het geloof, en dat niet uit jezelf: het is een gave van God;

Filippi 1:29 Aan jullie is de genade verleend, voor Christus, om in Hem te geloven,

Overgenomen van Hein de Haan

  

Tabernakel, huis, van David

Wat is de tabernakel van David?

Dank voor je vraag. Hopelijk maakt onderstaande e.e.a duidelijk:

De Statenvertaling heeft in Handelingen 15 vers 16 inderdaad:

“Na dezen zal Ik wederkeren, en weder opbouwen de tabernakel van David, die vervallen is, en hetgeen daarvan verbroken is, weder opbouwen, en Ik zal denzelven weder oprichten.”

Het woord dat vertaald is met ‘tabernakel’ is skēnḗ, dat letterlijk ‘tent’ betekent (ons woord ‘scene’ is ervan afgeleid). De Herziene Statenvertaling heeft er ‘de vervallen hut van David’ heeft gemaakt. Dat is dus ook geen letterlijke vertaling, maar hier heeft men de vertaling in overeenstemming gebracht met de tekst uit de Hebreeuwse Schriften dat hier geciteerd wordt.

De Nieuwe Bijbelvertaling, die meestal niet erg letterlijk vertaalt, heeft hier ‘het vervallen huis van David’, wat ook geen letterlijke vertaling is van het Grieks, maar een parafrase. Met parafrasen proberen de vertalers de betekenis weer te geven en naar mijn idee is ‘huis’ hier wel duidelijk. Onder dit huis, of deze tent, moet niet de tempel worden verstaan, want er is nooit een tempel van David geweest die hersteld zou moeten worden en evenmin een tabernakel van David, zoals de tabernakel die door Mozes gemaakt is in de woestijn.

In ieder geval, het gaat hier om een citaat uit Amos 9:11 waar de Statenvertaling heeft:

“Te dien dage zal Ik de vervallen hut [JH: vandaar de keuze voor ‘hut’ in de HSV] van David weder oprichten, en Ik zal haar reten vertuinen, en wat aan haar is afgebroken, weder oprichten, en zal ze bouwen, als in de dagen van ouds.” (‘Hut’ is de vertaling van het Hebr. sukkat, een woord dat ook gebruikt wordt voor het Loofhuttenfeest, suKKöt)

In Amos 9:12 wordt duidelijk dat er niet over een letterlijke tent, hut of huis wordt gesproken, maar over mensen: “Opdat zij erfelijk bezitten het overblijfsel van Edom, en al de heidenen, die naar Mijn Naam genoemd worden, spreekt de HEERE, Die dit doet.”

De ‘vervallen hut’ in vers 11, zijn “zij” in vers 12. Die hut/tabernakel moet op nageslacht van David betrekking hebben.

II Corinthe 5 geeft ook duidelijke voorbeelden van ‘tabernakel’, ‘tent’ en ‘gebouw’ (afhankelijk van welke vertaling je leest) waarbij het duidelijk is dat deze objecten niet letterlijk genomen moeten worden. De Hebr. Schriften staan er vol mee, zoals je weet. Daar is regelmatig sprake van het ‘huis Israëls’, ‘huis van Juda’ etc., om een familie of een heel volk mee aan te duiden.

Een duidelijke parallel met waar het in Hand.15:16/Amos 9:11 over gaat, zie je bijvoorbeeld in Richteren 1:22,23,

“En het huis van Jozef toog ook op naar Beth-el. En de HEERE was met hen. En het huis van Jozef bestelde verspieders bij Beth-el; de naam nu dezer stad was te voren Luz.”

Met hartelijke groet,
J Hensen